Luisteren is geen recht, maar een verantwoordelijkheid

De uitslagen van de Amerikaanse verkiezingen waren nog niet definitief, maar sommigen wisten het zeker: wie uiteindelijk ook de winnaar zou zijn, het was duidelijk dat Trump ontzettend veel stemmen had gehaald en dat betekende dat er naar zijn aanhang geluisterd moest worden,

Het is een narratief waaraan je bijna niet meer ontkomt. Er moet altijd naar de aanhang van de populisten geluisterd worden. Als ze winnen, dan moet er naar ze geluisterd worden omdat ze gewonnen hebben. Als ze verliezen, dan moet er naar ze geluisterd worden omdat we ze niet mogen verliezen.

Men moet hun zorgen serieus nemen. Men moet zich in hen verplaatsen. Zich in hen verdiepen.

Dat lijkt me uitermate verstandig om te doen.

Maar wat mij nog verstandiger lijkt is wanneer we beseffen dat luisteren het beste werkt wanneer het wederkerig is. Wanneer we moeten luisteren naar de bezorgde Trump-aanhangers, dan ook naar de aanhangers van Biden die de afgelopen jaren het gevoel hadden dat hun levens onder vuur lagen. Wanneer we moeten luisteren naar de aanhangers van Wilders en Baudet, dan ook naar die van Klaver en Asscher.

Het zou schelen wanneer we in een democratie — die van de VS, maar ook die hier in Nederland — luisteren niet meer als een recht gaan zien, maar als een verantwoordelijkheid. Hopelijk is dat de les die 4 jaren Trump ons leert. Dat luisteren niet iets is dat je eist te ontvangen,maar iets dat je bereid bent te geven. Omdat democratie bestaat bij de gratie van begrip en gesprek. En niet bij die van afkeer en strijd.

Door Mark Thiessen
http://www.twitter.com/thiessenmark